رمان ما

نوشته ی پشت جلد:
«این شدنی نیست! احمقانه است! واقعا متوجه نیستی که این کار شما یک انقلاب است؟» «بله انقلاب است! چرا به نظرت احمقانه است؟» «احمقانه است چون دیگر ممکن نیست انقلابی اتفاق بیفتد. چون انقلاب ما – این را من می گویم نه تو – انقلاب ما آخرین بود و بعد از آن هیچ انقلابی ممکن نیست اتفاق بیفتد. این را همه می دانند…» …«عزیزم، تو ریاضی دانی یا حتی می توانم بگویم تو یک فیلسوف ریاضی دانی، بسیار خوب، بگو ببینم آخرین عدد چه عددی است؟» «منظورت چیست؟ من… من متوجه نمی شوم: یعنی چی “آخرین عدد”؟» «خب، آخرین، بالاترین، بزرگترین عدد.» «ولی این اصلا منطقی نیست. وقتی می دانی که اعداد بی انتها هستند چطور توقع داری بگویم آخرین عدد چند است؟» «پس تو چطور توقع داری قبول کنم انقلاب آخری هست؟ آخرینی وجود ندارد، انقلاب ها بی پایان اند. آخرین به درد بچه ها می خورد: بچه ها از بی نهایت می ترسند و آنها می خواهند بچه ها شب ها آسوده بخوابند…»
یوگنی زامیاتین می گوید: ادبیات واقعی فقط آنجایی به وجود می آید که خالقانش نه حقوق بگیران سخت کوش و قابل اعتماد بلکه دیوانگان، عزلت گزیدگان، ملحدان، خیالبافان، نافرمانان و شک اندیشان باشند.