رمان دختری که رهایش کردی

گزیده ای از رمان:
زندگی بعضی ها با داشتن عادت های روزانه بهتر می گذرد، و لیو هالستون یکی از همان آدم هاست. صبح روزهای کاری، ساعت هفت و نیم از خواب بیدار می شود، کتانی هایش را می پوشد، آی پدش را برمی دارد و قبل از اینکه بخواهد فکر کند باید چه کار کند، با چشم های قی گرفته، از آن آسانسور پر سر و صدا می رود پایین و نیم ساعت در امتداد رودخانه می دود. لحظه ای در آن میان، هنگام دویدن وسط آن شلوغی و آن مردم مصمم که در حرکت بودند و آن ون هایی که داشتند خلاف جهت دویدنش می آمدند، دیگر کاملا خواب از سرش می پرید. ذهنش کم کم با ریتم های موسیقی درون گوش هایش تطبیق می یافت. صدای تپ تپ قدم هایش روی پیاده رو می آمد. از همه مهمتر او خودش را از زمانی که می ترسید دور می کرد. آن دقایق اولیه، وقتی که درد فقدان می توانست به او ضربه بزند و او را آسیب پذیر کند و افکارش را توی یک فضای تاریک سمی هدایت کند. وقتی دویدن را شروع کرده بود که دریافته بود می تواند از دنیای بیرون استفاده کند، از سر و صدای درون هدفون هایش و حرکت دویدنش، تا ذهنش را از آن افکار پوچ دور کند. الان دیگر این برنامه برایش عادت روزانه شده بود، روشی که زندگی اش را بیمه می کرد. ” مجبور نیستم فکر کنم. مجبور نیستم فکر کنم. مجبور نیستم فکر کنم. مخصوصا امروز.”