رمان ترانه ی ایزا

گزیده ای از کتاب:
در طول این سال ها به آزادی غم باری که مختص آدم های تنهاست خو کرده بود، اینکه مجبور نبود به کسی جواب پس بدهد، اینکه مجبور نبود به آدم ها توضیح بدهد کی و کجا می رود و کی برمی گردد. واقعا خودش هم نمی دانست چرا اینقدر برایش آزار دهنده است که به مادرش بگوید کجا دارد می رود؛ او با کسی رفت و آمد پنهانی نداشت و جدا از خلق و خویش و نیازش به سکوت، دلیلی نداشت از اینکه یک نفر در خانه چشم به راهش است خوشحال نباشد یا هر بار که کلید را توی قفل می چرخاند، با شنیدن صدای پای کسی که لخ لخ کنان خودش را پشت در می رساند آن قدر دمغ شود، یا وقتی کسی موقع درآوردن دستکش هایش آن طور سوال بارانش می کرد: کجا بودی، چه کارها کردی، با کی قرار داشتی؟