خداحافظ گاری گوپر

درباره‌ کتاب خداحافظ گاری کوپر
لنی، جوان آمریکایی بيست‌ويك ساله‌ای است که از ترس فراخوانده شدن براي خدمت در ارتش آمریکا در جنگ با ویتنام، کشورش آمریکا را ترک مي‌كند و به خانه‌ی دوست روشن‌فکرش باگ مورن، در سويیس مي‌رود. به غیر از لنی جوانان دیگری هم به خانه‌ي باگ آمدند که در داستان درباره‌ی آن‌ها مختصر توضیحي داده شده است. آن‌ها هم درست مانند لني از يك واقعیت در زندگي خود فرار مي‌كنند.

کتاب خداحافظ گاری کوپر دو راوی دارد. در بخش‌هایی از داستان راوی یکی از ساکنان خانه‌ي باگ است. نکته‌ی جالب اين شخصيت، هویت پنهان آن است. او به غیر از لنی، تنها كسي كه در طول داستان درباره‌ی افراد دیگر خانه صحبت می‌کند. بخش‌های دیگر داستان هم به شکل روایت سوم شخص و از زبان نویسنده تعریف می‌شوند. لنی به دنبال رهایی و آزادی است و بیش‌ترین چیزی که در این جهان باعث آرامش و رهایی او می‌شود اسكي روی ارتفاعات آلپ است. او از هر وابستگی بیزار است و می‌خواهد تعلقی به هيچ چیز نداشته باشد، حتی به وطنش که حالا از آن فرار کرده است. اما لني او در اين فرار چندان هم موفق نيست. او عکسی از گاری کوپر دارد که سال‎ها پیش آن را باهم انداخته‌‌اند. دیدن این عکس لني را به یاد وطنش آمریکا می‌اندازد. گاری کوپر برای او سمبل انسانی آزاد و رها است. او این عکس را پيش خود نگه داشته، اما دوستانش به لني می‌گویند: «می‌دونی چیه لني؟ بگذار برایت بگویم. از گاری کوپر دیگه خبری نیست. هیچ‌وقت هم دیگه پیداش نمی‌شه. آمریکایی خونسردی که محکم روی پاهاش وایساده بود و با ناکسا می‌جنگید و از حق دفاع می‌کرد و آخر سر هم پوزه‌ی اشرار رو توی خاک می‌مالید. آمریکای حق و درستی، خداحافظ! حالا دوره‌ی ویتنامه. دوره‌ی شورش دانشگاه‌ها است، دوره‌ی دیوار کشیدن دور سیاه محله‌ها است. چاو، خداحافظ گری کوپر!» ولی او با وجود این‌که از تاریکی دنیا خسته و آزرده است، درونش هنوز امیدی وجود دارد که با دیدن عکس گاری کوپر روشن می‌شود. آن‌چه در نهایت باعث نقطه‌ی عطف داستان خداحافظ گاری کوپر مي‌شود، آمدن عشقی است که ناگهان به زندگی لنی وارد می‌شود و در عین امیدبخشی می‌تواند تهدیدی برای آزادی او باشد.

قسمت‌هایی از کتاب خداحافظ گاری کوپر ‌می‌خوانیم
پدر و مادرش این خانه‌ي کوهستانی را در ارتفاع دو هزاروسیصد متری برایش ساخته بودند، زیرا در این ارتفاع از تنگ نفس اثری نبود. اما باگ در این ارتفاع هم نفس راحت نمی‌کشید. روان‌پزشکش در «زوریخ» می‌گفت: «این از ایده‌آلیسم او است» او حاضر نبود خود را بپذیرد. ضد طبیعت بود. اما یک ضد طبیعت نخبه. خلاصه‌ بدشانسی از این بدتر چه می‌خواهید؟ این خانه خیلی گران تمام شده بود. سنگ‌هایش را یکی‌یکی با سورتمه تا نوک کوه بالا کشیده بودند. به یک قلعه جنگی می‌مانست که روی یک صخره برپا شده باشد. دهکده ولن (Wellen) هفت‌صد متر پایین‌تر از آن بود. ابیگ (Ebbig) از آن‌جا پیدا بود. آن‌جا ابرها را زیر پای خود می‌دیدی. دور و بر آن از هر جای دیگری، شاید به جز هیمالیا، برف بیش‌تر بود. همه چیز در این خانه زیبا بود و شکوهمند.