تأملات

زندگی پادشاهان در طول تاریخ یادآور پیروزی ها و شکست ها، به قدرت رسیدن یا افولشان، نقاط اوج و فرود حکومتشان، اطرافیانشان و میزان وفاداری یا خیانتشان است. برخی از این پادشاهان بنا بر سیرتشان چهره ای منفی از خود در تاریخ به ثبت رسانده اند اما در مقابل بوده اند پادشاهانی که بر خلاف سنت شاهان ستیزه جو و سلطه طلب به گونه ای رفتار کرده اند که از آنان به نیکی یاد می شود.
مارکوس اورلیوس، فرمانروای حکومت روم از پادشاهان خوشنامی است که بر خلاف دیگر پادشاهان بیش از اینکه شیفته قدرت و حکومت باشد اهل فلسفه بوده تا حدی که ذوقش او را به نوشتن واداشته، کتاب او به نام تاملات در باب اندیشه هایش برای بهبود زندگی است.
نکته جالب توجه در رابطه با کتاب تاملات این است که اورلیوس آن را در میدان جنگ نوشته؛ او صبح‌ها در برابر دشمنانش می‌جنگید اما شب‌ها در نوشته‌هایش با آن‌ها همدردی می‌کرد.
درون‌مایه‌ی کتاب تاملات و اندیشه‌ی اورلیوس:
این کتاب حاوی اندیشه هایی است که فرد را به سوی خود راهنمایی می کند و تاکید دارد هر کسی می بایست بر رفتار خود ناظر بوده و خویشتن را مورد قضاوت قرار دهد نیز بپذیرد که جزئی از جهان است. بدین معنا که هر کسی به جای نظارت بر دیگری رفتار خود را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد و فراتر از مرزها بیندیشد. به عقیده اورلیوس انسان تنها در صورتی به سعادت می رسد که مطابق با قوانین حاکم بر طبیعت زندگی کند و هیچگاه بنده ی هوا و هوس خود نشود.
مارکوس اورلیوس، پادشاهی فیلسوف
ماركوس اورلیوس از امپراطوران بزرگ روم است که در سال 121 میلادی متولد شد. او به عنوان یکی از پنج امپراطور نیک نام تاریخ شناخته شده است.
مارکوس از کودکی شیفته فلسفه و به‌خصوص افلاطون بود لذا او راستی و درستکاری را به حکومت و پادشاهی ترجیح می‌داد اما در سن18 سالگی به عنوان جانشین عمویش «آنتونیوس» انتخاب شد.
او پیرو فلسفه رواقی بود که در آن امیال انسانی نکوهش می‌شود و واکنش شدید به هر واقعه‌ای را موجب رنج و سخت شدن زندگی می‌داند. اورلیوس به دلیل عقاید خاصی که داشت در بین افراد جامعه‌اش تنها بود و به همین دلیل افکارش را یادداشت می‌کرد البته او این یادداشت‌های شبانه را برای یادگیری و رشد خود می‌نوشت و هیچگاه نمی‌خواست آن‌ها را منتشر کند.
گزیده ای از کتاب:
1.صبحگاهان که از خواب بر می خیزی، با خود بگو: امروز با فضولی، ناسپاسی، گستاخی، بی‌وفایی، سوءنیت و خودخواهی روبرو خواهم شد- تمام این‌ها ناشی از آن است که خطاکاران نمی‌توانند خوب را از بد تمیز دهند. ولی من مدت‌هاست که به طبیعت خوبی و شرافتش، طبیعت بدی و رذالتش و طبیعت شخص خطاکار پی‌ برده‌ام. خطاکاری که برادرم است (نه به این معنی که از یک گوشت و خون هستیم، بلکه از این رو که هر دو از موهبت عقل برخورداریم و از امر الهی بهره و نصیب برده‌ایم)؛ بنابراین، هیچ‌یک از این چیزها نمی‌توانند به من آسیب رسانند؛ زیرا کسی نمی‌تواند مرا در زشتی و تباهی شریک و سهیم سازد. من هم نمی‌توانم به برادرم غضب کنم یا از او متنفر باشم؛ زیرا ما آفریده شده‌ایم تا همچون پاها، دست‌ها، چشم‌ها و دو ردیف دندان‌های بالا و پایین با یکدیگر همکاری کنیم. ایجاد مانع در برابر یکدیگر خلاف قانون طبیعت است – و مگر غضب و نفرت نوعی ایجاد مانع نیست؟