ایران و ادیان باستانی

درباره کتاب:
اثر حاضر از کتاب های مرجع مهم در رشته ایران/ باستانشناسی با گرایش ادیان و از کتاب های درسی دانشگاهی در ایالات متحده آمریکا به شمار می رود. درباره ی این کتاب همینقدر باید گفت که با وجود گذشت دو دهه از نخستین چاپ آن از تازگی و اهمیت پژوهشی آن کاسته نشده و هنوز درباره ی این موضوع اثری با این تفصیل و چنین مستند و جامع نوشته نشده است. درست است که موضوع کتاب، چنانکه از نام آن بر می آید درباره ی ارتباط ایران و ادیان باستانی است، اما نویسنده برای توضیح این ارتباط یعنی توضیح آنچه به ایران مربوط می شود و در کتاب مقدس از آن ها یاد شده است، اعم از نام شاهان و کسان و جاها و هر موضوع دیگر دست به تحقیق گسترده زده و در واقع دوره ای از تاریخ باستانی ایران و در ارتباط با آن جهان آن روزگار را به تفصیل در خور بررسی کرده است. از این رو مزیت این کتاب نسبت به دیگر اثرها که در این باره نوشته شده اند این است که افزون بر تاریخ ایران باستان موضوع خاص دیگری را نیز بررسی کرده است.
در مقدمه این کتاب می خوانیم:
پارسه نام باستانی منطقه ای است که در کشور امروزی ایران قرار گرفته است. گرچه، شاهنشاهی ایران در اوج قدرت خود در دوره شاهان هخامنشی (سده ششم-پنجم پ.م) سرزمین های کنونی مصر و فلسطین و اردن و سوریه و ترکیه و روسیه و عراق و پاکستان و افغانستان را نیز در بر می گرفته است. نام پارسه در ابتدا به صورت پارسوآ، در متن های آشوری سده ی نهم پ.م آمده است، بعدها به ویژه برای شناسایی ناحیه های پیرامون تخت جمشید در شمال خلیج فارس (پارس) به کار رفت. این نام به صورت واژه ی «فارسی» به زبان امروز ایران اطلاق می شود. ایران که از سال 1935 م [در سطح بین المللی] نام رسمی این کشور است، با نام آریان همریشه است. ایرانیان به زبانی هند و اروپایی سخن می گویند و بر خلاف همسایگان غربی مسلمانشان در عراق (بین النهرین قدیم) زبانشان عربی نیست. اگرچه فارسی امروزی را با الفبای عربی می نویسند، فارسی زبانی هند و اروپایی است که با زبان سنسکریت و یونانی و لاتین و انگلیسی پیوند دارد…
کتاب « ایران و ادیان باستانی » در ١٤ بخش از زمان مادها تا بررسی دین زرتشتی و آیین میترا ( مهرپرستی ) را در بر می‌گیرد .