آن مادران، این دختران

درباره کتاب آن مادران، این دختران
آن مادران، این دختران رمانی اجتماعی است. بلقیس سلیمانی در این داستان رابطه ی مادر و دختری را روایت می کند که خیلی با یکدیگر تفاوت دارند. در واقع او به مسئله ی شکاف نسل ها و تفاوت ارزش ها و اینکه این مقوله ها چگونه می تواند زندگی را دچار بحران کند، اشاره دارد.
شخصیت های این داستان زنان هستند، زنانی با دغدغه های متفاوت،زنانی سرگردان در مرزهای سنت و مدرنیته، زنانی که به دنبال معنای واقعی زندگی می گردند. می توان گفت دغدغه ها و درونیات زنان یکی از درون‌مایه‌های اصلی این کتاب است. او خود زن است بنابراین زن و حال و هوای او را خوب می‌شناسد، درکش می کند و به همین خاطر است که توانسته به خوبی ثریا و سایر زنان داستان را شخصیت پردازی کند.
نگاه سلیمانی اینبار زندگی زنان بیوه را می کاود. در ادبیات جامعه ایران زنان بیوه نماد فداکاری و از خودگذشتگی و خود اتکایی هستند که به هیچ قیمتی حاضر نیستند از کسی کمک بگیرند اما سلیمانی این تابوهای اجتماعی و فرهنگی را شکسته و نشان داده که هر انسانی حق زندگی کردن و زنده بودن دارد؛ یک زن بیوه هم می خواهد خوش بگذراند، جوانی کند و از زندگی ای که حقش است، لذت ببرد.
ثریا زنی است تنها و بیوه که حالا نه تنها نگاه جامعه و مردم بلکه حتی دخترش هم حق زندگی کردن را از او می گیرد. علی رغم این ثریا کوتاه نیامده و مشغول درس خواندن می شود اما دردانه دخترش به جای حمایت از او سرکوفتش می زند که؛ «سر پیری و معرکه گیری! یک کلام بگو این مدرک کوفتی فوق لیسانس رو برای افزایش حقوق بازنشستگی می خوای و قال قضیه رو بکن…» و او تنها کاری که می کند این است که به خودش لبخند بزند…
ثریا نماینده ی تمام زنانی است که در دهه شصت، در اوج بحران و درگیری های اجتماعی و سیاسی به اقتضای عرف و شرایط روز جامعه فرصت چندانی برای زندگی نداشته اند و سال های جوانیشان بیهوده گذشته و حال که زندگی جوانان امروز را می بینند تازه متوجه فرصت های از دست رفته ی خود می شوند. با این حال ثریا دست از مادر بودن بر نمی دارد و با تمام توان برای آسایش و راحتی دخترش تلاش می کند…
گزیده ای از کتاب:
کاووس دانش آموز بود که عاشق ثریا شد و برایش نامه عاشقانه فرستاد و تقاضای عکس کرد. ثریا کلاس اول دبیرستان بود. کاووس نامه را گذاشته بود لای کتاب ادبیات و به ثریا داده بود، توی یکی از کوچه های تنگ و باریک گوران این کار را کرده بود، با این همه قضیه لو رفت و دوستان ثریا تا می توانستند مسخره اش کردند. گوران کوچک بود، همه همدیگر را می شناختند، مخصوصا پسرهای دبیرستانی دخترهای دبیرستانی را از خودشان بهتر می شناختند. دخترها هم پسرهای دبیرستانی را خوب می شناختند. دخترها کاووس کاجو را از دیگران بیشتر می شناختند، چون کاج بود، مگر گوران چند پسر کاج دبیرستانی داشت. پسر بی ریخت و لوچی که عینک نمی زد ولی درسخوان بود. روح انگیز همکلاس ثریا بود. دوست بودند و قوم و خویش، نمی دانست برادرش ثریا را می خواهد، وقتی فهمید که کار از کار گذشته بود و ثریا نشسته بود گوشه ی حیاط مدرسه و گریه می کرد…