آدمکش‌ کور

پا به پای سرنوشت خانواده ای که جنگ مستقیم و غیر مستقیم بر بادش می دهد، مردی ناشناس برای زنی ناشناس به روایت داستانی سوررئالیستی نشسته است. هر دو داستان در بزنگاهی با هم ترکیب می شوند و «آدم کش کور» را پدید می آورند؛ داستان کشندگانی که همان قدر هولناکند که دوست داشتنی و همان قدر ظالمند که مظلوم.
مارگارت اتوود از مشهورترین نویسندگان کانادایی است و آثارش به زبان های متعددی ترجمه شده است.«آدمکش کور» در سال 2000 جایزه بوکر را نصیب این نویسنده کرد.
گزیده ای از کتاب:
ده روز بعد از تمام شدن جنگ، خواهرم لورا خود را با ماشین از روی یک پل به پایین پرت کرد. پل در دست تعمیر بود و لورا درست از روی علامت خطری که به این مناسبت نصب شده بود گذشت. ماشین شاخه های نوک درختان را که برگ های تازه داشتند شکست، بعد آتش گرفت، دور خود چرخید و به داخل نهر کم عمق دره ای که سی متر از سطح خیابان فاصله داشت افتاد. قطعه هایی از پل روی ماشین افتاد و چیزی جز تکه های سوخته بدن لورا باقی نماند. پلیس خبرم کرد. ماشینی که لورا با آن دچار حادثه شده بود مال من بود، از روی شماره ماشین پیدایم کرده بودند. پلیس، بدون شک به خاطر نام فامیل ریچارد، خیلی مودبانه این خبر را داده. می گفتند ممکن است تایرهای ماشین به ریل تراموا گیر کرده یا ترمز ماشین خوب کار نکرده باشد اما لازم بود بگویند که دو شاهد معتبر-یک وکیل دعاوی و یک کارمند بانک- دیده اند که لورا عمدا فرمان ماشین را منحرف کرده و به همان راحتی که آدم پایش را از لبه ی پیاده رو به وسط خیابان می گذارد ماشین را به دره پرت کرده است. دستکش های سفید لورا توجه آنها را جلب کرده بود و دیده بودند که چطور فرمان ماشین را منحرف کرده است…